انسان از دیرباز در مراسم، اعیاد و جشن‌ها از فرآورده‌های قنادی استفاده می‌نموده است.به طوری که باستان شناسان با آنالیز ظروف غذای انسان‌هایی که قریب سه هزار سال قبل زندگی می‌کردند به این نتیجه رسیدند که انسان‌ها از آن تاریخ شکلات مصرف می‌نمودند.ایرانیان نیز با توجه به روحیه مهمان‌دوستی از دوره‌های باستان در تولید انواع شیرینی و آب‌نبات تبحر داشته‌اند.
فرآورده‌های قنادی جزء آن دسته از خوراکی‌ها هستند که طرفداران بی‌شمار دارد و بعید است چیزی جز دستور پزشک بتواند مانع مصرف آن‌ها شود.
گز از متداول‌ترین شیرینی‌های سنتی، صادراتی است که قدمتی چند صدساله دارد.
در مورد تاریخچه و سابقه تولید گز اصفهان، متأسفانه اطلاعات مدون و دقیقی ثبت‌نشده است.ولی بر اساس برخی خاطرات شفاهی و سینه به سینه، گز سابقه‌ای ۴۵۰ ساله دارد و از زمان صفویه و هم‌زمان با شکوفا شدن مجدد هنر و فرهنگ ایرانی در اصفهان به وجود آمده است.
البته نقل قول‌های معتبرتر حاکی از آن است؛ که ریشه و قدمت گز از دوره‌ی قاجاریه بوده است.به‌طوری‌که در دوره‌ی آقا محمدخان قاجار، گز به کشورهای دیگر صادر می‌شد و معمولاً یکی از شیرینی‌هایی بود که به عنوان پیشکش به پادشاهان کشورهای دیگر هدیه داده می‌شد.
در محله های قدیمی اصفهان ازجمله چهارسوق، میدان قدیم، بازار قنادها در مجاورت میدان نقش‌جهان امروزی و بازارچه نو تعدادی کارگاه حلوا سازی وجود داشت که با بهره گیری از انگور و شیره خرما به تولید حلوا مشغول بودند.با گذر زمان و به تدریج این کارگاه های حلوا سازی به سمت گز سازی روان شدند و به تولید گز اصفهان اشتغال یافتند.حرفه‌ی گز سازی از سال ۱۳۳۴ به بعد در اصفهان گسترش و توسعه یافت
و در حال حاضر بالغ بر ۱۰۰۰ کارگاه کوچک و بزرگ گز سازی در اصفهان وجود دارد. در خصوص دوران پیدایش و تکامل گز، پاره‌ای قرائن و شواهد دیگر وجود دارد که آن‌ها نیز قابل‌توجه و استناد است.
ردپاهایی که دلالت بر این دارند که در قدیم، این محصول توسط افراد روستایی و کشاورز از درختچه استحصال گردیده و به شیوه ابتدایی و با ترکیب شکر و سفیده تخم‌مرغ آن را تهیه و عرضه می‌نمودند.
نحوه‌ی تولید و تاریخچه گز اصفهان در صد سال پیش به این صورت بوده که مایه‌ی گز را در درون یک پاتیل مسی که حداکثر ۲۰ کیلوگرم ظرفیت داشته قرار داده و فرد گز ساز (پاروی چوبی) را بر روی پا قرار می‌داده و بادست وپا به مایه‌ی درون پاتیل ضربه می‌زده و این کار ساعت‌ها به طول می‌انجامیده و با خستگی‌های زیادی همراه بوده است.
آن زمان، ماده اولیه اصلی همان گزانگبین بود و کسی هنوز با بادکا یا گلوکز که یک فرآورده وارداتی بوده آشنایی پیدا نکرده بود. ضمن آن‌که تولید گز در آن سال‌ها به دلیل شرایط آن دوره و عدم فراگیر شدن و نبودن مصرف تجاری بسیار کم و فروش آن در حد بسیار محدودی بوده است.
